“Përshëndetje, gjenerata Putin”

Zgjedhjet presidenciale në Rusi një javë më parë rezultuan në një fitore mbresëlënëse, ndonëse jobefasuese për Vladimir Putinin. Ai u zgjodh për një mandat të katërt presidencial me një diferencë të madhe në vota dhe një pjesëmarrje të lartë në një votim që u duk si më i pastri në historinë e kohëve të fundit të Rusisë.

Por këto zgjedhje kanë të bëjnë më shumë se thjesht rivendosjen e Putin në Kremlin. Zgjedhjet sinjalizojnë fillimin e asaj që do quhet “Rusia pas Putinit”.
Sepse presidenti ka fituar mbështetje popullore për politikat si aneksimi i Krimesë dhe përballja me Perëndimin, legjitimiteti i mandatit të tij të ardhshëm do të përcaktohet nga suksesi i tij në sigurimin e rusëve të zakonshëm që regjimi i tij do të durojë edhe kur ai nuk do të jetë më në Kremlin.

Roli i Putin në popullin rus është i ngjashëm me atë të udhëheqësve të çlirimit kombëtar pas kolonial të viteve 1960 dhe ’70.
Ai konsiderohet si themeluesi i një shteti të ri rus, shpëtimtar i dinjitetit të Rusisë dhe restaurues i statusit të saj si një fuqi e madhe.

Dhe në kundërshtim me fantazitë perëndimore, janë të rinjtë rusë nën moshën 25 vjeçare që e mbështetësin atë më shumë.
Ata jo vetëm që votojnë për të, por shumë prej tyre duan të jenë si ai.

76% e njerëzve në moshën 18-30 e quajnë punën e “spiunit” si “shumë prestigjioze”. Siç vërejnë analistët Andrei Kolesnikov dhe Denis Volkov, brenda publikut rus ” nuk ka debat për Putinin “.
“Pothuajse askush nuk e vë në dyshim legjitimitetin e tij si president”, shkruajnë ata në një raport të fundit për Qendrën Carnegie Moscoë.
“Ai është portreti në mur që nuk mund të hiqet më.”

Pyetja është se çfarë do të ndodhë me ata, portretet e të cilëve nuk janë në mur.

Në fund të vitit 2011, revista Russian Reporter botoi një studim të elitës ruse që zbuloi se e tipari më i rëndësishëm i anëtarësimit në rrethin e elitës (300 pozitat më të larta të qeverisë) për një kandidat, ishte që të kishte njohur z. Putin para se të bëhej president. Shkurt, një rreth i miqve të Putin ka qeverisur Rusinë për 18 vitet e fundit.

Nuk ka shenja se presidenti po planifikon të marrë pushtetin larg këtij rrethi miqsh.

Por është e qartë se ai synon të hapë sistemin ndaj të huajve besnikë – veçanërisht të rinjve – në mënyrë që të rrisë shanset për mbijetesë.

Ai është i gatshëm të ofrojë ndryshimin e gjeneratave të shoqërisë si një zëvendësim për ndryshimet politike.

Kur mendon për vitet e ardhshme, zoti Putin, ndryshe nga Boris Jelcin, nuk mendon për një pasardhës, por për një brez pasardhës.

Ai parashikon një transferim të fuqisë nga brezi i tij në “brezin e Putinit”, i përbërë nga politikanë të moshës madhore të formuar gjatë dhe nga sundimi i tij.

Ky proces ka filluar tashmë: Disa muaj para zgjedhjeve, nëntë politikanë të rinj u emëruan guvernatorë rajonalë.

Ky brez, shpreson ai, se do të ruajë arritjen e tij kryesore: Shfaqjen e Rusisë si një fuqi e madhe, e aftë dhe e vendosur për të rezistuar Shtetet e Bashkuara.

Për Putin, një politikë e jashtme e pavarur nuk është një instrument, por një objektiv përfundimtar.
Kjo grup i ri përfshin edhe teknikët e rinj që kanë përvoja dhe eksperienca të ndryshme, por një gjë e përbashkët: Ata janë besnikë ndaj regjimit, ndërkohë që janë të vetëdijshëm për mangësitë e tij.

Ata e shohin veten si menaxherë krizash dhe jo si udhëheqës vizionarë.

Ata i besojnë teknologjisë dhe mosbesimit në politikë.

Ata e dinë se si të kryejnë udhëzimet e z. Putinit, dhe si të pajtohen me presidentin.

Sergei Kiriyenko, nënkryetari i tanishëm i stafit të administratës presidenciale, i cili në vitin 1998 në moshën 36 vjeçare ishte kryeministër nën Boris Jelcin dhe një shembull i një reformatori të ri liberal, është trajneri i tyre.

Në këtë kuptim, dallimi midis reformatorëve të rinj të z. Jelcin në fund të viteve 1990 dhe teknokratëve të rinj të Putinit sot është duke zbuluar.

Reformatorët e zotit Jelcin kishin një profil të qartë politik: Ata ishin liberalë dhe pro-perëndimorë dhe vepronin si një ekip, duke mbështetur fuqimisht njëri-tjetrin. Ata kishin ambicie politike dhe e shihnin veten si një forcë politike pavarësisht nga lidhja e tyre me Kremlinin.

Teknikët e rinj të zotit Putin, për dallim, janë ekspertë në logjistikë pa asnjë bindje të identifikueshme politike apo besnikëri ndaj ndonjë zone elektorale. Ata nuk janë një ekip dhe ata nuk do të qëndrojnë për njëri-tjetrin.

Deri vonë, pas çdo proces zgjedhjesh në Rusi, çështja që ngrihej ishte se kush do të mbizotëronte në Kremlin: modernizues të stilit perëndimor ose linja të ashpër anti-perëndimore? Kjo pyetje nuk është më.

Flasin anglisht, të diplomuar në Harvard, duke punuar për kompani të madhe perëndimore, por kjo s’tregon shumë për pikëpamjet politike të udhëheqësve të ardhshëm të Rusisë. Brezi i teknokratëve të Putinit është stil perëndimor, por jo pro-perëndimor.

Ndryshimi i ardhshëm i gjeneratave në realitetin rus na tregon pak për të ardhmen e regjimit, sepse Presidenti Putin është pasuria e tij më e madhe, por edhe ndjeshmëria më e madhe.

Ai mbizotëron skenën politike deri në masën që ai promovon në krye vetëm njerëzit me ambicie të moderuara të cilët dinë të punojnë për presidentin në mënyrë efektive por nuk mund të jenë president.

Ironia është se zoti Putin i vë në pushtet këta teknokratë të rinj si një alternativë ndaj përpjekjes së tij të dështuar për të instaluar kryeministrin e tanishëm, Dmitri Medvedev, si pasardhës të tij.

Por në realitet brezin e Putinit është vetëm një Medvedev kolektiv.

Dhe kur fjala vjen tek ajo që Rusia do jetë pas Putinit, Presidenti është aty ku ishte, kur ai e vuri Medvedev në Kremlin dhe u kthye në zyrën e tij të vjetër.

Burimi: Ivan Krastev. New York Times