Negociatat janë e vetmja shpresë e opozitës!

Nga Mero Baze

Bujar Nishani ka këmbëngulur në një paraqitje të tij në shtyp, që Komisioni Europian të mos i hapë negociatat për Shqipërinë, pasi e quan këtë si një mënyrë për të ndëshkuar kundërshtarët e tij politikë. E ka shkruar me shumë përkushtim deklaratën, për t’i rënë në sy për mirë jo vetëm Berishës e Bashës, por dhe kujtdo që është i interesuar në këtë drejtim.

Nuk është se Bujar Nishani ka ndonjë ndikim diku, dhe fjala e tij ka peshë. As përpjekja e tij për t’u sjellë si ish- president që duhet dëgjuar, nuk është se merret seriozisht, pasi nuk është marrë seriozisht as kur ishte president. Por qëndrimi i tij vlen për të kuptuar se çfarë ka në mendje Berisha e Basha, pasi Nishani është shumë i përkushtuar si servil ndaj qëndrimeve të tyre.

Nuk dua t’u hyj argumentave që përdor, pasi janë banale, por thelbit të problemit. Këta mendojnë se nëse Shqipëria hap negociatat, fiton Edi Rama dhe humbet Shqipëria, kurse nëse nuk hapen negociatat, humbet Edi Rama dhe fiton Shqipëria (d.m.th Berisha e Basha).

Në fakt, në gjithë këtë histori, ata duhet të kenë vetëm një frikë, dhe ajo është mos hapja e negociatave. E vërteta është se hapja e negociatave nuk e ndihmon Edi Ramën si politikan, por thjesht formaton më shumë një standart të detyrueshëm perëndimor, ndërsa opozitën e ndihmon më shumë, pasi pas negociatave, ajo do të jetë në garë me një kundërshtar që është i detyruar të respektojë çdo standart europian në këtë vend.

Ajo që nuk e themi dot me zë të lartë, është se mos hapja e negociatave, mund të prodhojë të kundërtën e asaj që mendon opozita. Një dështim i mundshëm, edhe pse me shumë pak gjasa, i Shqipërisë, do ta shtyjë në pafundësi hapjen e negociatave dhe Shqipëria do të pësojë jo vetëm një stanjacion sa i përket orientimit të saj, por dhe mund të inkurajohen rryma më të rrezikshme anti-europiane, të cilat mund të vënë para gjithë palët.

E rrezikuara e madhe nga mos hapja e negociatave në një vend si Shqipëria, është opozita, që pretendon se do çojë Shqipërinë në Europë, dhe të fituara të mëdha janë forcat anti-europiane.

Bujar Nishanin nuk e merr njeri seriozisht, por ideja se ai mund të jetë i fituar në këtë vend, nëse nuk hapen negociatat, tregon sa mend ka. Në këtë vend nese nuk hapen negociatat, tipa si Bujar Nishani as kamarier nuk gjejnë dot më punë në të ardhmen.

Negociatat duhet të jenë në radhë të parë për të ruajtur kohezionin europian të Shqipërisë, që sot është edhe aspiratë e qeverisë, edhe e opozitës. Europa nuk emocionohet nga sherret e brendshme, biles as nga ndonjë skandal i brendshëm.

Procesi i futjes në NATO për Shqipërinë, u hap dy javë pasi i biri i Sali Berishës dhe miku i tij biznesmen, hodhën në erë Gërdecin dhe varrosën 26 vetë, duke ilustruar pasigurinë, korrupsionin dhe papërgjegjshmërinë e  një vendi që po hynte në NATO. Një vit më vonë NATO konfirmoi anëtarësimin e plotë. Liberalizimi i vizave nuk u pengua dhe as u bllokua nga 21 Janari, ndërsa statusi i vendit kandidat për BE, u muar sapo socialistët erdhën në pushtet, edhe pse Berisha çfarë nuk bëri për ta marrë, duke shitur dete për miqtë e tij grekë, duke blerë avionë nga miqtë francezë, dhe duke dhënë licenca energjie për miqtë e tij italianë.

Me këtë dua të them se procesi europian, nuk  ndjek trillet e brendshme të politikës shqiptare, por standartet e saj, dhe standarti i vetëm që duhet të vendosë Shqipëria, është VETINGU. Ai ka nisur të funksionojë. I vetmi shpjegim pse opozitarët tanë rrezikojnë kaq shumë duke thënë nuk duam negociatat, është pikërisht shpresa se Vetingu mund të dështojë. Por ngaqë nuk thonë dot këtë me zë të lartë, thonë pasojën e kësaj ëndrre. Të shpresojmë që janë duke fjetur keq dhe do të zgjohen në një Shqipëri me negociata të hapura. Se në një Shqipëri pa negociata të hapura, më mirë të mos zgjohen. Negociatat janë e vetmja shpresë e tyre. Por janë shpresë nëse hapen. Jo nëse nuk hapen, siç ëndërrojnë ata!