Por përse e do Meta opozitën ? Për të votuar vetingun ? Për të legalizuar idenë e qeverisë teknike nëpërmjet votimit të një instrumenti kushtetues si mocioni i mosbesimit ?
Nga Mentor Nazarko
Ftesa që kryetari i parlamentit Ilir Meta i ka bërë krerëve të grupeve parlamentare për të sjellë propozimet në një seancë të jashtëzakonshme të parlamentit për vetingun, ditën e martë, është një moment i ri në jetën politike në vend. Ajo është një përpjekje për ta paraqitur jetën institucionale, dinamikën e saj, si një dinamikë normale, ku institucionet punojnë, pavarësisht se çadra e opozitës është vendosur në një vend simbolik : në bulevardin qendror të shtetit dhe kombit, midis qeverisë dhe parlamentit të udhëhequr respektivisht nga PS dhe LSI. I vetmi element i jashtëzakonshëm është thirrja e një seance plenare për ditë të martë, ndërkohë kur si rregull ato thirren të enjten. Por dhe ky element tregon njëlloj normaliteti : meqë po afrohet koha e shpërndarjes së parlamentit, atëherë ai po funksionon me njëlloj shpejtësie për të përmbushur detyrimet e veta.
Ky moment është një ndryshim i rëndësishëm në sjelljen e faktorit ndërkombëtar (nivel ambasadorësh) përkundrejt problemeve aktuale shqiptare. Dukej sikur vakuumi i pushtetit në administratën amerikane, përkatësisht në Departament të shtetit e kishte zbehur ndikimin amerikan në Shqipëri. Goditjet që i ishin dhënë ambasadorit Lu, lobimet në Kongres dhe Senat për të zbehur fuqinë e tij, mungesa e dukshmërisë së tij në publik, individualisht apo në tandem me ambasadoren e BE-së, krijuan ide se roli amerikan në Shqipëri për reformën në drejtësi, por jo vetëm, ishte minimizuar. Zgjatja e krizës që ka krijuar çadra dhe sponsorët e saj, krijojnë gjithashtu perceptim të pafuqisë perëndimore.
E pikërisht në një kontekst si ky, vjen thirrja e Kuvendit. Kjo thirrje është njëlloj aktivizimi i faktorit ndërkombëtar, ku sigurisht më i fuqishëm është faktori amerikan. Thirrja në vetvete, nëse është e sugjeruar prej tij, ka brenda veç mesazhit të zgjimit të këtij faktori, rikthimit të fuqishëm të amerikanëve në lojë, dhe disa mesazhe të tjerë. Së pari, mbi Metën që po luan midis palëve vendoset një bast i ri : Lu ka thënë se ne presim zgjidhje të ekuilibruara nga kryetari i parlamentit dhe ky është rasti. Së dyti, se pavarësisht aritmetikave paraelektorale, ne nuk tërhiqemi nga objektivi i vetingut-thonë perëndimorët. E duam tani, dhe e duam para zgjedhjeve. Së treti, Bashës i thuhet se sa i takon vetingut, Meta është bashkë me ne, ndërkombëtarët dhe Ramën. Sepse afërmendsh, që ideja e thirrjes së parlamentit, nuk është ekskluzivisht e Metës, por e perëndimorëve.
Sesi do veprohet nga ana e opozitës të martën, kjo pritet të shihet. Por asaj i është dhënë një shah nga ndërkombëtarët. Lëviz : nëse do qeverinë teknike, voto vetingun më parë. Nëse nuk voton vetingun, atëherë vetingu qenka për ju problem më i madh sesa problemi i qeverisë teknike.
Dhe pikëpyetja është si do sillet Meta ? Qasja e tij që nuk duhet ekstremizuar opozita, nuk duhet trajtuar me arrogancë është e drejtë. Nëse e do opozitën në parlament, nuk mund ta tallësh atë.
Por përse e do Meta opozitën ?
Për të votuar vetingun ?
Për të legalizuar idenë e qeverisë teknike nëpërmjet votimit të një instrumenti kushtetues si mocioni i mosbesimit ?
Apo për të dyja bashkë ?
Deri më tani, opozita ka refuzuar egërsisht. Por deri të martën le të shohim. Konica.al
Diskutime rreth kësaj post