Prej 20 ditësh opozita e kryesuar nga Partia Demokratike vijon të mbajë peng bulevardin “Dëshmorët e Kombit” ndërsa pjesëmarrja në çadër dhe rëndësia e protestës sa vjen dhe bie.
Lulzim Basha është munduar të mbajë ‘gjallë’ turmat e vogla që i bashkohen çdo ditë çadrës duke i lënë vendin njëra tjetrës dhe duke u paraqitur si grupe interesi.
Duke artikuluar kushte të parealizueshme dhe absurde, dyshimet se protesta është pretekst për të penguar reformën në Drejtësi janë thelluar. Lulzim Basha nuk ka dëgjuar as thirrjet e ndërkombëtarëve për pjesëmarrje në Kuvend dhe votimin e organeve të Vettingut duke vënë në pikëpyetje gjatë këtyre ditëve marrëdhëniet e partisë së tij me Perëndimin dhe integrimin e vendit në BE.
PD është përpjekur t’i realizojë seancat e së enjtes me veten e saj në çadër, ku nuk mungon edhe fjala e gjatë e ish-kryeministrit Berisha.
Nga ana tjetër, rëndësia e Lulzim Bashës si lider reformator është rrëzuar në dy aspekte. Së pari kreu i PD bëri thirrje për akte dhune duke treguar se nuk mund të shkëputet nga modeli “Berisha” dhe së dyti; indiferentizmi i opinionit publik tregoi se në çadër Basha nuk mund të tërheqë më shumë sesa një grusht militantësh.
Pas gati 3 javësh në bulevard, protesta në fjalë ka nxjerrë më tepër problemet brenda PD sesa argumente legjitime për kërkesat e saj ndaj mazhorancës. Kështu, sot brenda selisë blu kemi qëndrime të dyzuara sa i përket bojkotit të zgjedhjeve. Vendimi i Bashës për të mos hyrë në votimet e qershorit ka hasur në kundërshtimin e Sali Berishës dhe Jozefina Topallit. Bojkoti i 18 qershorit është përkrahur vetëm nga partitë aleate me 1 apo asnjë deputet që në fund të fund nuk kanë se çfarë humbasin.
Sot, pas 20 ditësh të asaj që PD e quajti si protestën më të madhe pas vitit 1991, kemi vetëm një çadër që pengon qarkullimin e automjeteve ndërsa miti se PD di të organizojë protesta ka rënë.
Nga JavaNews.al
Diskutime rreth kësaj post