Për Xhelal Mziun dhe Edi Ramën

Nga Alfred Peza

Dalja e Kryeministrit në mbrëmje përkrah Kryetarit të Bashkisë së Kamzës, live në mediat televizive dhe rrjetet sociale, u përcoll nga disa si ironia e ditës.

Një xhest ky, imazhet e së cilit është e sigurtë që do përdoren më shpesh në të ardhmen, sesa gjatë ditës që ato u realizuan. Do të përdoren gjatë qofshin fotot, qofshin videot, qofshin fjalët që ata thanë e nuk thanë krah njëri tjetrit, xhestikulacionet apo ato që mendonin ndërkohë që tjetri fliste.

Ky xhest i Ramës, edhe ashtu i përllogaritur ose jo, i inskenuar apo i aktruar ose jo, gjithësesi nuk i shpëton me sa duket as këtë radhë “mallkimit” apo “bekimit” që atë e ndjek nga pas.

Pasi duket se do të zëvendësojë këtë radhë atë detaj që ka tërhequr vëmendjen e medias dhe opinionit për të, në situata të ngjashme kur vishte çorapet e dikurshme të kuqe apo të verdha, brekushet apo çitjanet, atletet e bardha apo të zeza, kur mbante sopatën në dorë apo kur hipte mbi rosakun që notonte në ujë tek Parku i Lodrave për fëmijë “7 xhuxhat”.

E kjo më kujtoi një bisedë me një kolegun tim sot emigrant në SHBA, Gavrosh Levonja ish basketbollist i “17 Nëntorit” në kohën kur Edi Rama luante me “Dinamo”-n. Ai kujtonte veç të tjerash, se edhe ata që ishin bashkëlojtarë të të njëjtit brez shkonin me kuriozitetin e tifozëve në Pallatin e Sportit, më shumë për të parë se çfarë mbathjesh kishte veshur Edi, sesa për të mësuar se sa do të dilte ndeshja.

Në fakt problemi nuk është i tij, që duket se e ka patur herët dhe e ka e do ta ketë gjithmonë një mënyrë jetese atë që ne e marim si diçka ndryshe, si provokim, si sinjal, si mesazh, si ekzibixionizëm, si mënyrë për të tërhequr vëmendjen nga thelbi real, etj. Ai e bënë këtë me sa duket, me lehtësinë e papërballueshme që kishte bërë madje edhe sot përshëmbull, ndërrimin e stemës mbi xhup, nga të “Juve”-s në atë të “Bayern Munchen”.

Gjërat ndonjëherë janë shumë më të thjeshta sesa ne duam dhe i komplikojmë, me apo pa dashje, me apo pa qëllim, me apo pa arësye. Xhesti i takimit Rama- Mziu në Kamëz për të parë e diskutuar qoftë edhe live menaxhimin e situatës së krijuar nga përmbytjet që ka shkaktuar çmenduria e motit orët e fundit, është përveç të tjerash, sigurisht edhe një mesazh.

Në një moment tejet të vështirë si ky që po kalon vendi, për shkak të kapriçove të natyrës, pavarësisht ndarjeve të thella ose jo, pëlqimeve apo mospëlqimeve fare për njëri tjetrin, ne duhet të jemi të gjithë bashkë. Sepse përmbytja për shkak të shirave nuk ka as ngjyra partie, as ngjyra flamujsh, as simbole me dy gishta apo me grushtin lart, as kahje dhe as ndasi nga ato që vijnë për shkaqe ideologjike, teserash partie, kulture, interesi, ndjesish, historie personale apo familjare.

Përpara Xhelal Mziut, ka qenë vetë Kryeministri që të paktën në dy raste e ka falenderuar publikisht gjatë ditës edhe shefin e tij, Lulzim Bashën për qëndrimet që po mban në këto rrethana të krijuara.

Tregues ky i një kulture të re politike, shpesheherë të munguar në këto 27 vjet në Shqipëri. Një qëndrim që me siguri do të përsëritet kur PD të jetë përsëri në qeveri nesër dhe PS, sërisht në opozitë. Gjithësesi ka një traditë që sa vjen dhe thellohet dhe rasti i sotëm, është një vlerë e shtuar në këtë drejtim.

Klasa politike shqiptare ka ditur fatmirësisht rrallë por gjithësesi të jetë bashkë të paktën për çështjet madhore e strategjike kombëtare, si ajo për Kosovën, çështja e integrimeve tona euro-atlantike, lufta kundër ndasive veri- jug a toskë-gegë, ndasive fetare dhe disa elementëve të tjerë që lidhen me kulturën e re demokratike në sjelljen e liderëve që përfaqësojnë dy palë kundërshtare por jo armike në spektrin politik të vendit.

Nuk ka rëndësi se këtë radhë xhesti lidhet me emrin e Xhelal Mziut apo të Lulzim Bashës, Edi Ramës apo të kujtdo drejtuesi tjetër në pushtet qëndror apo lokal.

E rëndësishme është që qytetarët, bashkë me dozën e dhimbjes, lagështisë dhe fatkeqësisë që mund tu ketë rënë mbi kokë këto orë të vështira për ta, të marin edhe një dozë pozitiviteti. Një mesazh se pavarësisht gjithçkaje që na ndan, ka dhe duhet të ketë gjithnjë e më shumë gjëra, që na bashkojnë.